Ideeën en bemoedigingen voor gewonde helpers
verbonden met een heelmakende God |
'De bleek' |
Dit verhaaltje tik ik in, terwijl ik heerlijk van de zon zit te genieten op m'n balkon. Zelden is 't hier zó lekker als nu. 't Is vrijwel windstil en een heerlijk warm september-zonnetje schijnt op m'n bolletje.
Ik heb een pc erbij gepakt omdat die zon me net deed
denken aan 'de bleek'.
Wat was 'de bleek'?
Velen denken bij het woord 'bleek' in eerste instantie wellicht
aan een chemisch middel, maar daar heb ik 't hier niet over.
Voor het antwoord op de vraag wat 'de bleek' was moet ik enkele
decennia terug in de tijd.
Toen ik nog maar een uk van een jaar of vijf, zes was, hadden een tante
en een oom van me een functie in wat toen heette: een bejaardentehuis,
dat gevestigd was in een soort oud kasteel.
Ze woonden zelf in één van de bijgebouwen ervan – het
vroegere 'koetshuis'.
Ik vond 't altijd heerlijk als we er weer eens gingen logeren.
In het bos-achtige ietwat verwilderde park achter het grote 'buiten'
(want zo noemden we zo'n groot huis wat 'buitenaf' stond) kon ik heerlijk
dwalen.
Ik voelde me dan net een kleine ontdekkingsreiziger.
Er zaten konijntjes, en in de vijver kikkers, en soms had m'n oom ook wel
groter 'wild' gezien.
Dat maakte 't natuurlijk ook wel een beetje spannend voor zo'n kleine
ontdekkingsreiziger...
Voor zover ik me kan herinneren, was 't er ook vaak mooi weer als we er
waren.
En in 't grote huis – waar we soms ook wel eens even kwamen –
woonden allemaal heel vriendelijke oudere mensen, die je soms iets lekkers
gaven of een leuk verhaaltje vertelden.
Maar nu die 'bleek'.
Soms, als er gevraagd werd waar één van de dienstmeisjes
was, antwoordde er iemand: "O, die is even naar de bleek!"
In 't begin wist ik niet wat die 'bleek' was, maar op een gegeven dag
nam m'n tante me mee om te laten zien wat 'de bleek' was. Het was een
klein en zon-overgoten grasveld – in m'n herinnering was 't iets
van 15 bij 20 meter – met voor het grootste deel een haag er omheen,
vooral aan de noordkant.
Voor de ingang was een hekje, wat steeds zorgvuldig dicht werd gehouden,
zodat er geen honden of 'wild' op 'de bleek' kon komen.
Boven dit grasveld werd elke morgen de schone was te drogen gehangen.
En niet alleen te drogen, de witte lakens werden er ook nóg witter!
Soms werden ze daartoe zelfs gewoon plat óp het gras gelegd.
Dat was ook de reden dat je op dat grasveldje niet mocht spelen,
zoals op de andere grasvelden, en dat er geen dieren mochten komen.
Het duurde tot de middelbare school voor ik te weten kwam hoe dat kwam,
dat die lakens witter werden, daar op die 'bleek'.
Het bleek, zo hoorde ik toen op een goede dag van m'n vriendelijke
scheikunde leraar, dat de zon, in combinatie met dauw en een bepaalde
temperatuur-verdeling, zorgde voor het ontstaan van vrije zuurstof-atomen,
die zich heel gewillig aan iets anders lieten koppelen, en zó een
soortgelijk effect hadden als waterstof-peroxide - een bekend bleekmiddel.
Waarom ik daarnet aan 'de bleek' moest denken was: die zon had dus een effect op het wasgoed dat daar hing of uitgespreid lag op een manier dat 't het zonlicht maximaal opving. Zó werden de laatste vlekken of grauwsluiers er optimaal uit verwijderd, evenals een eventueel nog achtergebleven bacterie!
En daarnet, genietend in die warme nazomer-zon realiseerde ik me ineens het volgende: Als christenen mogen wij gewassen zijn in het bloed van Christus (ik hoop dat u dit ook ondergaan hebt) en dus (existentieel) 'volkomen rein' zijn in Gods oog. Maar dat dit zo is, sluit niet uit dat we ons daarna ook regelmatig laten beschijnen door Gods heerlijke warme zonlicht om zó de laatste vlekken en bacteriën van duisternis uit onze gedachten en uit ons gevoel te laten weg'bleken', net zoals dat gebeurde met dat wasgoed op 'de bleek'. Ik realiseerde me dat ik zo'n 'geestelijke bleek' best kon gebruiken, dus bleef ik me lekker even koesteren in de nazomer-zon én in 'het licht van Gods liefde'. En dat is me toch genieten...
Na 'n tijdje pakte ik dus m'n pc er even bij om dit ook met u te kunnen delen – dit verhaal van 'de bleek' waar 't wasgoed zo héérlijk fris en wit vandaan kwam. Zo mogen wij ook voor en in ons eigen besef heerlijk fris en wit (geestelijk schoon) laten 'bleken' in die warme straling van Gods liefde...
Zal ik u eens wat vertellen?...
Ik zet m'n pc weer weg en ga nog even lekker verder genieten van deze
'bleek'!...
Voor meer informatie, of uw reactie op het bovenstaande, kunt u contact met me opnemen via e-mail: andre.roosma@12accede.nl.
home | of terug naar de artikelen index |