Accede!
Ideeën en bemoedigingen voor gewonde helpers verbonden met een heelmakende God

'De bleek'

André H. Roosma
updated: 2008-08-21

Dit verhaaltje tik ik in, terwijl ik heerlijk van de zon zit te genieten op m'n balkon. Zelden is 't hier zó lekker als nu. 't Is vrijwel windstil en een heerlijk warm september-zonnetje schijnt op m'n bolletje.

Ik heb een pc erbij gepakt omdat die zon me net deed denken aan 'de bleek'.
Wat was 'de bleek'?
Velen denken bij het woord 'bleek' in eerste instantie wellicht aan een chemisch middel, maar daar heb ik 't hier niet over. Voor het antwoord op de vraag wat 'de bleek' was moet ik enkele decennia terug in de tijd. Toen ik nog maar een uk van een jaar of vijf, zes was, hadden een tante en een oom van me een functie in wat toen heette: een bejaardentehuis, dat gevestigd was in een soort oud kasteel. Ze woonden zelf in één van de bijgebouwen ervan – het vroegere 'koetshuis'.
Ik vond 't altijd heerlijk als we er weer eens gingen logeren. In het bos-achtige ietwat verwilderde park achter het grote 'buiten' (want zo noemden we zo'n groot huis wat 'buitenaf' stond) kon ik heerlijk dwalen. Ik voelde me dan net een kleine ontdekkingsreiziger. Er zaten konijntjes, en in de vijver kikkers, en soms had m'n oom ook wel groter 'wild' gezien. Dat maakte 't natuurlijk ook wel een beetje spannend voor zo'n kleine ontdekkingsreiziger...
Voor zover ik me kan herinneren, was 't er ook vaak mooi weer als we er waren. En in 't grote huis – waar we soms ook wel eens even kwamen – woonden allemaal heel vriendelijke oudere mensen, die je soms iets lekkers gaven of een leuk verhaaltje vertelden.

Maar nu die 'bleek'.
Soms, als er gevraagd werd waar één van de dienstmeisjes was, antwoordde er iemand: "O, die is even naar de bleek!" In 't begin wist ik niet wat die 'bleek' was, maar op een gegeven dag nam m'n tante me mee om te laten zien wat 'de bleek' was. Het was een klein en zon-overgoten grasveld – in m'n herinnering was 't iets van 15 bij 20 meter – met voor het grootste deel een haag er omheen, vooral aan de noordkant. Voor de ingang was een hekje, wat steeds zorgvuldig dicht werd gehouden, zodat er geen honden of 'wild' op 'de bleek' kon komen. Boven dit grasveld werd elke morgen de schone was te drogen gehangen. En niet alleen te drogen, de witte lakens werden er ook nóg witter! Soms werden ze daartoe zelfs gewoon plat óp het gras gelegd. Dat was ook de reden dat je op dat grasveldje niet mocht spelen, zoals op de andere grasvelden, en dat er geen dieren mochten komen.
Het duurde tot de middelbare school voor ik te weten kwam hoe dat kwam, dat die lakens witter werden, daar op die 'bleek'. Het bleek, zo hoorde ik toen op een goede dag van m'n vriendelijke scheikunde leraar, dat de zon, in combinatie met dauw en een bepaalde temperatuur-verdeling, zorgde voor het ontstaan van vrije zuurstof-atomen, die zich heel gewillig aan iets anders lieten koppelen, en zó een soortgelijk effect hadden als waterstof-peroxide - een bekend bleekmiddel.

Waarom ik daarnet aan 'de bleek' moest denken was: die zon had dus een effect op het wasgoed dat daar hing of uitgespreid lag op een manier dat 't het zonlicht maximaal opving. Zó werden de laatste vlekken of grauwsluiers er optimaal uit verwijderd, evenals een eventueel nog achtergebleven bacterie!
 
In principe was dit niet noodzakelijk – de meeste was werd sowieso nog gekookt, dus ze was al 'volkomen rein'. Maar de beleving en 't oog wilden ook wat...

En daarnet, genietend in die warme nazomer-zon realiseerde ik me ineens het volgende: Als christenen mogen wij gewassen zijn in het bloed van Christus (ik hoop dat u dit ook ondergaan hebt) en dus (existentieel) 'volkomen rein' zijn in Gods oog. Maar dat dit zo is, sluit niet uit dat we ons daarna ook regelmatig laten beschijnen door Gods heerlijke warme zonlicht om zó de laatste vlekken en bacteriën van duisternis uit onze gedachten en uit ons gevoel te laten weg'bleken', net zoals dat gebeurde met dat wasgoed op 'de bleek'. Ik realiseerde me dat ik zo'n 'geestelijke bleek' best kon gebruiken, dus bleef ik me lekker even koesteren in de nazomer-zon én in 'het licht van Gods liefde'. En dat is me toch genieten...

Na 'n tijdje pakte ik dus m'n pc er even bij om dit ook met u te kunnen delen – dit verhaal van 'de bleek' waar 't wasgoed zo héérlijk fris en wit vandaan kwam. Zo mogen wij ook voor en in ons eigen besef heerlijk fris en wit (geestelijk schoon) laten 'bleken' in die warme straling van Gods liefde...

Zal ik u eens wat vertellen?...
Ik zet m'n pc weer weg en ga nog even lekker verder genieten van deze 'bleek'!...


Meer informatie of suggesties

Voor meer informatie, of uw reactie op het bovenstaande, kunt u contact met me opnemen via e-mail: andre.roosma@12accede.nl.


home  of  terug naar de artikelen index

Bedankt voor uw belangstelling!

© André H. Roosma , Accede!, Zoetermeer / Soest, 2003-09-14 / 2019-12-27; alle rechten voorbehouden.